
Mostrando entradas con la etiqueta FOLK GALEGO. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta FOLK GALEGO. Mostrar todas las entradas
viernes, 5 de junio de 2009
martes, 26 de mayo de 2009
jueves, 30 de octubre de 2008
lunes, 29 de septiembre de 2008
NOVA GALEGA DE DANZA: TRADICCIÓN xira 2008
Disfrutad con el nuevo proyecto de Nova Galega de Danza.
Algunos/as afortunados/as han podido disfrutar de esta maravilla el pasado 20 de septiembre en el teatro caixanova de Vigo.
Algunos/as afortunados/as han podido disfrutar de esta maravilla el pasado 20 de septiembre en el teatro caixanova de Vigo.
miércoles, 3 de septiembre de 2008
Rosalía 21: Nuevo proyecto de Guadi Galego

Artículo publicado por: Jarramplas
Otro nuevo proyecto de Guadi Galego, el primero desde que abandonara definitivamente la formación tradicional Berrogüetto. Tras Espido y Nordestinas, llega ahora este Rosalía 21, donde se vuelve a aliar con Abe Rábade, uno de los pianistas de jazz más creativos y audaces del panorama europeo.
martes, 24 de junio de 2008
Andrés Do Barro

Interpretó grandes éxitos como “O Tren”, “Corpiño xeitoso”, “Teño saudade”, “San Antón” y “Pandeirada”, marcan la corta, pero fructífera carrera artística de este cantautor gallego, compositor de todos los temas que interpretaba y que supo aunar el sonido folklórico de su tierra con los ritmos que funcionaban en los sesenta y setenta. Andrés nos dejó para siempre, por una cruel enfermedad en 1989.
jueves, 19 de junio de 2008
Fía na Roca

Sen dúbida a aparición de Fía na roca foi un dos acontecimentos clave no panorama musical galego da década dos 90. Recebidos con excelentes críticas, a sua proposta artística supuxo un verdadeiro sopro de ar fresco no tratamento da música tradicional de Galiza. Cun son elegante e uns arranxos sorprendentes, a tradición convertia-se nun elemento máis a combinar coas ideas próprias e as máis diversas influéncias, dando lugar a un estilo auténtico e inconfundíbel. A diversidade estilística, xunto coa riqueza tímbrica empregada nas distintas composicións, constitui un dos seus principais sinais de identidade, conquerindo un resultado final coerente e con carácter, afastado deliberadamente de calqueira etiqueta ou fórmula comercial ao uso.
A sua discografia até o momento consta de catro traballos. " Fía na roca " (1993) foi o seu álbum de estrea, producido por Luís Delgado e con portada do debuxante Miguelanxo Prado. Con el conseguiron chamar a atención da prestixiosa cadea británica BBC, VER VIDEO que escolleu a sua música como banda sonora do programa co cal se promocionou o Xacobeu 93 en toda Europa a través da cadea Eurochannel. En 1997 edita-se o seu segundo traballo " Agardando que pase algo " no que colaboran co pintor Xoan Guerreiro, que simultaneamente monta unha exposición itinerante co mesmo título do disco. Pouco despois desta publicación, a sua música foi escollida para formar parte dunha selecta compilación que, baixo o título de Celtic Twilight - Celtic Planet, foi editada en Estados Unidos e a Unión Europea.
VER VIDEO
No 2001 publica-se o seu terceiro disco, " Contravento " coa colaboración do fotógrafo Xosé Garrido no apartado gráfico. A sua principal novidade é a participación da nova cantora galega Sonia Lebedynski, incorporada como séptimo compoñente da formación. Novamente o Camiño de Santiago entra en contacto coa música de Fía na roca, pois unha produción da televisión xaponesa "Aichi TV" utiliza Contravento como banda sonora da série baseada na obra do escritor brasileiro Paulo Coelho "O diário de um mago", na cal relata a peregrinaxe que o seu autor realizou en 1986 ao longo do Camiño de Santiago. Fía na roca intervén tamén nun dos capítulos desta série interpretando o tema "Baile de Pandeiras" e entrevistando-se coa estrela da televisión xaponesa Fumi Dan.
Fia na Roca
Durante a xira de apresentación de Contravento, no verán de 2001, coinciden coa banda de Quebec "La Bottine Souriante" no Festival do Mundo Celta de Ortigueira. Con eles gravan o documental dirixido por Rénald Bellemare sobre a xira mundial que celebraba o 25 aniversário do grupo. No programa, emitido por Tele-Quebec en xaneiro do 2002, Sonia Lebedynski interpreta a duo un tema co cantante solista da "Bottine" Yves Lambert.
No ano 2003 Fía na roca cumpriu 10 anos de concertos en directo. Para celebralo a banda gravou o seu novo traballo ao vivo no Teatro Principal de Santiago de Compostela os días 7 e 8 de decembro. No ano 2004 editouse " Dez anos ao vivo "o último traballo da banda ate o momento. Ademáis, para completar a celebración, volvéronse a reeditar os tres traballos anteriores nunha nova edición remasterizada.
Fia na roca - O afiador de Tella
En concerto, o grupo logra transmitir ao ouvinte todo o sentimento agochado no desenvolvimento dos temas. A música está destinada a atrapar e emocionar á audiéncia, tanto durante as suas pasaxes máis melancólicas e intimistas, coma nas máis vivas e ledas. Por iso, Fía na roca ten conseguido un público fiel e incondicional que valora un directo sincero e sen artifícios, no que a sensibilidade é a sua compoñente principal.
Fia na Roca .- Indo Eu
Fía na roca, fieis ao seu compromiso coa música e co seu tempo, oferecen-nos hoxe un espectáculo para desfrutar escoitando. Ar fresco e moita luz desde as profundidades dun país húmido e gris. Un concerto sorprendente e de alta calidade, libre e despreocupado, no que tradición, evolución, vangarda, jazz, rock, funky, folk,... son tan só materiais para a construción deste edifício sonoro que está no máis alto nível da arquitectura musical de Galiza.
Fia Na Roca.- Outes
domingo, 8 de junio de 2008
QUEMPALLOU
O grupo de folc Quempallou nace aló por Abril do 1.999, froito en boa medida da coincidencia na Escola de Maxisterio de Pontevedra de dous dos seus integrantes. Deste xeito, pásase a incluí-lo acordeón nun cuarteto tradicional afincado en Bueu, xunto con outros dous compoñentes (David Magdaleno e Guillermo Lamosa), que algo máis tarde habían ser reemprazados por outros dous compañeiros, ao bombo e buzuki. A partires de aí xurde un tremendo entusiasmo pola nova formación, que os leva a traballar arreo con moita ilusión compoñendo, arranxando e recollendo os temas do seu repertorio. Guillermo Lamosa reincorpórase no 2001 ao grupo coa guitarra acústica e xa no 2002 entra o gaiteiro coruñés Xulio Coira en substitución do buenense Mui Novas.
Logo de grava-la súa primeira maqueta no Outono do 2000 en Vigo, resultan escollidos como finalistas para o II Concurso de Grupos Folc Noveis Radio Obradoiro que se celebrou no Auditorio de Galicia en Xaneiro do 2001, contando cun prestixioso xurado que lle deu a Quempallou a indiscutible victoria. Gracias a ela, gravan nos estudios Phonos da Estrada o seu primeiro disco, que logo de ser remasterizado nos estudios Desphase Sound de Ourense, foi editado en Maio do 2002 por Zouma records.
En que terra me botaches
Amais do mencionado premio, participan tamén como finalistas no II Concursu de Música Folk Cuartu los Val.l.es celebrado en Tinéu (Asturies) en Xullo do 2001; e, competindo contra grupos de todo o estado español así coma portugueses, acadan o 2º premio en empate co vencedor. Ese mesmo ano, percorren Portugal dende o Norte ata o mesmísimo Algarve pasando por cidades coma Setúbal, Loulé, etc. (I Xuntança de Gaiteiros de Pinhal Novo; II Festival de Música Tradicional de Macedo de Cavaleiros...).
Estes feitos fan que vaia medrando a súa sona, e son reclamados para tocar en importantes festivais tanto a nivel galego (2ª e 3ª Festa Folc de Vilariño -O Hío-; 23º Festival de Pardiñas, 6ª Foliada de Lalín...) coma en Asturies, País Llionés ou Castilla la Mancha (6º Festival Intercélticu d'Avilés; Festivais folk de Vil.l.ablino ou Sigüenza).
Making Of
Alén diso, o seu primeiro disco acada unha consiberábel repercusión nos medios de comunicación galegos, así coma emisoras especializadas a nivel estatal e incluso internacional, coma a emisora de Músicas do Mundo W.R.A.S. de Atlanta (EE.UU.), quen lle outorgou ao tema Moreniña o número un na súa lista de emisión durante dúas semanas consecutivas en Novembro do 2002.
No verán do 2004, Quempallou presentou o seu segundo traballo discográfico, "Estremonías". Un disco gravado e argallado con moita máis calma, no que destacan as composicións propias baseadas en estructuras tradicionais; algunha que outra saída do seu estilo base; e sobre todo unhas letras que falan das cousas do mundo no que nos tocou vivir, que convidan a face-la festa sen nos esquecer do bo e máis do malo de tódolos días visto dende a perspectiva do propio grupo. Con el recorreron de novo Galiza de Norte a Sul e de Leste a Oeste cun importante éxito, destacando festivais da envergadura dos de Pardiñas ou o mesmísimo de Ortigueira, festival éste que pecharon actuando mesmo despois do mítico grupo irlandés The Chieftains. Por outra banda, un corte deste disco, "Xan", foi escollido mellor tema galego do ano 2004 nun inquérito realizado polo semanario A Nosa Terra entre representantes deste sector.
Son estes tamén anos de trocos na formación, quedando esta estable xusto logo de editar este seu segundo disco, coa incorporación do marinense Xulio Abal ás cordas.
No 2007, Quempallou confirma a estabilidade da súa traxectoria co seu terceiro traballo. Leva un nome ben axeitado, "Polo aire", pois é así como están estes sete músicos en cada un dos seus concertos, cargados de alegría e paixón, e como queren que estea tamén o público que os segue. Ademais, este título quere facer referencia á radio, xa que serve esta como fío condutor do disco en si, tanto no deseño coma en parte do contido. Nótase nel unha importante madurez musical, tomando as cordas grande importancia como base; e as composicións propias, sen perder a base tradicional nin a importancia da palabra, pasan a ser a tónica dominante.
Os puntos fundamentais da súa música son o traballar sobre os ritmos tradicionais galegos tentando conserva-la súa frescura orixinal, e ante todo buscando un estilo moi bailábel para goce tanto dos propios músicos coma do público, sexa da idade que sexa. Deste xeito, Quempallou pódese gabar de facer dos seus concertos unha festa rachada, entre pasodobres, rumbas, muiñeiras, polcas..., para diversión de tódolos presentes. E é que son un perigo estes rapaces cos instrumentos ó lombo, e moito máis enriba dun escenario. Animádevos e gozade do folk galego con Quempallou, unha festa en cada concerto. A beillaaaaar!!!!
Logo de grava-la súa primeira maqueta no Outono do 2000 en Vigo, resultan escollidos como finalistas para o II Concurso de Grupos Folc Noveis Radio Obradoiro que se celebrou no Auditorio de Galicia en Xaneiro do 2001, contando cun prestixioso xurado que lle deu a Quempallou a indiscutible victoria. Gracias a ela, gravan nos estudios Phonos da Estrada o seu primeiro disco, que logo de ser remasterizado nos estudios Desphase Sound de Ourense, foi editado en Maio do 2002 por Zouma records.
En que terra me botaches
Amais do mencionado premio, participan tamén como finalistas no II Concursu de Música Folk Cuartu los Val.l.es celebrado en Tinéu (Asturies) en Xullo do 2001; e, competindo contra grupos de todo o estado español así coma portugueses, acadan o 2º premio en empate co vencedor. Ese mesmo ano, percorren Portugal dende o Norte ata o mesmísimo Algarve pasando por cidades coma Setúbal, Loulé, etc. (I Xuntança de Gaiteiros de Pinhal Novo; II Festival de Música Tradicional de Macedo de Cavaleiros...).
Estes feitos fan que vaia medrando a súa sona, e son reclamados para tocar en importantes festivais tanto a nivel galego (2ª e 3ª Festa Folc de Vilariño -O Hío-; 23º Festival de Pardiñas, 6ª Foliada de Lalín...) coma en Asturies, País Llionés ou Castilla la Mancha (6º Festival Intercélticu d'Avilés; Festivais folk de Vil.l.ablino ou Sigüenza).
Making Of
Alén diso, o seu primeiro disco acada unha consiberábel repercusión nos medios de comunicación galegos, así coma emisoras especializadas a nivel estatal e incluso internacional, coma a emisora de Músicas do Mundo W.R.A.S. de Atlanta (EE.UU.), quen lle outorgou ao tema Moreniña o número un na súa lista de emisión durante dúas semanas consecutivas en Novembro do 2002.
No verán do 2004, Quempallou presentou o seu segundo traballo discográfico, "Estremonías". Un disco gravado e argallado con moita máis calma, no que destacan as composicións propias baseadas en estructuras tradicionais; algunha que outra saída do seu estilo base; e sobre todo unhas letras que falan das cousas do mundo no que nos tocou vivir, que convidan a face-la festa sen nos esquecer do bo e máis do malo de tódolos días visto dende a perspectiva do propio grupo. Con el recorreron de novo Galiza de Norte a Sul e de Leste a Oeste cun importante éxito, destacando festivais da envergadura dos de Pardiñas ou o mesmísimo de Ortigueira, festival éste que pecharon actuando mesmo despois do mítico grupo irlandés The Chieftains. Por outra banda, un corte deste disco, "Xan", foi escollido mellor tema galego do ano 2004 nun inquérito realizado polo semanario A Nosa Terra entre representantes deste sector.
Son estes tamén anos de trocos na formación, quedando esta estable xusto logo de editar este seu segundo disco, coa incorporación do marinense Xulio Abal ás cordas.
No 2007, Quempallou confirma a estabilidade da súa traxectoria co seu terceiro traballo. Leva un nome ben axeitado, "Polo aire", pois é así como están estes sete músicos en cada un dos seus concertos, cargados de alegría e paixón, e como queren que estea tamén o público que os segue. Ademais, este título quere facer referencia á radio, xa que serve esta como fío condutor do disco en si, tanto no deseño coma en parte do contido. Nótase nel unha importante madurez musical, tomando as cordas grande importancia como base; e as composicións propias, sen perder a base tradicional nin a importancia da palabra, pasan a ser a tónica dominante.
Os puntos fundamentais da súa música son o traballar sobre os ritmos tradicionais galegos tentando conserva-la súa frescura orixinal, e ante todo buscando un estilo moi bailábel para goce tanto dos propios músicos coma do público, sexa da idade que sexa. Deste xeito, Quempallou pódese gabar de facer dos seus concertos unha festa rachada, entre pasodobres, rumbas, muiñeiras, polcas..., para diversión de tódolos presentes. E é que son un perigo estes rapaces cos instrumentos ó lombo, e moito máis enriba dun escenario. Animádevos e gozade do folk galego con Quempallou, unha festa en cada concerto. A beillaaaaar!!!!
miércoles, 7 de mayo de 2008
CREMA DE GAITA

Crema de gaita é un grupo folk con insignia distintiva que abrangue formas pouco convencionais na música folk concibida en Galicia, achegándose aos ritmos latinos como son o tango, o tumbao, os boleros, as habaneras ou a bossa nova. Galicia posúe uns lazos culturais máis estreitos con Latinoamérica, a causa do fenómeno da emigración, que con outras culturas atlánticas que se tenden a fusionar habitualmente coa música galega. Non obstante, Crema de gaita non rexeita as influenzas euroatlánticas nin versións de temas da música tradicional galega, para demostrar as múltiples posibilidades que ofrece a gaita en numerosos estilos, fuxindo así do tópico no que está encadrada na actualidade.
Crema de gaita aposta por un estilo orixinal e transgresor no que conflúe a música tradicional, popular e culta, nun intento de irmandar as diferentes culturas que conviven na actualidade. Este eclecticismo musical é froito do percorrido dos membros do grupo en diferentes eidos, como as bandas de música, orquestras, formacións tradicionais galegas e conservatorios, e todo tipo de grupos jazz, pop, rock, electrónica e de fusión.
O groso do repertorio constitúeno fundamentalmente as composicións de Ernesto Campos, membro de Crema de gaita e autor de temas gravados por artistas da talla de Carlos Núñez, Xosé Manuel Budiño ou Susana Seivane.
O grupo Crema de gaita ofrece un espectáculo acústico e sen artificios, cunha proposta escénica que busca convencer e entreter a todo tipo de público.

Os músicos que forman Crema de gaita son:
Diego Mariño (gaitas e frautas)
Marcos Campos (gaitas e frautas)
Xose M. López "Josele" (clarinete, saxo e gaita)
Cris Macías (teclados e voz)
Ernesto Campos (guitarra e serrucho musical)
Judith Alonso (baixo eléctrico)
Xosé C. Villar "Bouza" (percusións latinas e tradicionais)
Suso "Feixón" Alonso (batería e percusións)
Reportaxe na TVG
Crema en Origueira
domingo, 13 de abril de 2008
Vigo en los 80. Armeguín

1980.
Sin duda una década clave en la música folk gallega.
El punto de partida, la referencia, sería Milladorio y siempre Milladoiro (cuanto le debemos a este grupo). Ya llevaba años como banda consolidada...
Después de Milladoiro surgieron otras propuestas en diferentes lugares de Galicia.
Nos centraremos en Vigo y en algunos grupos en concreto como es el caso de "Armeguín".
Algunos componentes de este grupo formarían parte de Matto Congrio o Berrogüetto.
La primera fomación de ARMEGUÍN estaba compuesta por.: Susana R: Varela (voz), Kiko Comesaña, ahora músico de Berroguetto (arpa e guitarras), Nacho Muñoz (Teclados), Xosé Casal (Gaita e frautas), Xabier Escribano (Bouzuki e sitar), Paco Juncal (Violín) e Antón Pena (percusións).
Fué en la escuela de Formación Profesional de Vigo en dónde Xosé Casal vió un auncio colgado en la pared. "Se busca flautista para grupo folk"
Ese anuncio lo había escrito un chico que tocaba la guitarra. Kiko Comesaña.
Pepe es un "pura sangre" de la música folk.
Natural de la localidad de Bandeira, se traslada a Vigo muy joven para realizar sus estudios. Superviviente nato, nos confiesa que tuvo la virtud de "hacer de todo". Una ciudad ofrece la posibilidad de trabajar en multitud de oficios que a su vez combinaría con su pasión, la música.
Pepe en aquel entonces era un apasionado de la música tradicional pero también de las nuevas propuestas de la época.
Quise preguntarle por sus influencias musicales para hacerme una idea de la música que escuchaban los chavales de esta generación e imaginarme el sonido que buscaban en sus respectivas formaciones.
Milladoiro, The Chieftains, Mike Oldfield, The Rolling Stones, The Bothy Band, De Dannan, Planxty, Horslips...
Horslips - Dearg Doom
En solidariedade cos traballadores do astilleros de ASTANO (Ferrol 1985)
Dublin, Ireland 1986
Mike Oldfield - Montreux 1981 - Tubular Bells
The Bothy Band 1977
De Dannan - Live at the Embankment (1976)
Rolling Stones - Just My Imagination (Live 1978)
CONTINUARÁ....
martes, 8 de abril de 2008
PUB DUBLÍN - Un duro castigo

O Dublín morreu de morte morrida definitivamente aló por novembro de 2002. Descanse en paz. Con seguridade non reabrirá xamáis.
Doce meses de Primavera.
Ao longo de dez anos, desde 1992, naquel tempo- como muitos ainda saben, mais era bo que todos soubesen- xá se deseñava en Vigo o movemento ascendente que levaria a unha transformación da nosa música popular.
Nace un espacio considerado de "cultura e arte" na que participan algunhas das maiores figuras das nosas músicas e letras, contemporáneas; obviamente, non se busca, nen se poderia buscar, o esgotar dun tema.
Tratase tan só de dar ó público algo da diversidade daquilo a que se pode chamar cultura; de expor alguns dos diferentes modos de falar dela.
E esta non é sequer toda a diversidade posível.
Lonxe diso, tratase apenas de unha mostra de unha diversidade que é muito maior.
Nace o Dublín, buscando os elementos de unión e unha actitude creativa e constructiva antes que pasiva e consumista. Abordase nesta plataforma outras áreas ademais das meramente lúdicas (música, concertos e festas) como o arte, a historia e mais a literatura.
O acercamento dos diversos grupos atopan o soporte, apoio e difusión para o seu desenrrolo; tamen sirve de faro para os músicos noveles que estreitan lazos cos mais experimentados,imposible en épocas pasadas; outras persoas tocadas pola misma inquedanza.
Todo comenzou en 1992 nunha taberna no centro do Vigo vello e marxinal, asumindo a divulgación das músicas do noso Pais e tamen dos paises da chamada cultura celtica; con as suas própias e naturais limitacións mais sempre firme no desexo e vontade en contribuir a un espacio cultural vivo e diferente.
Punto de encontro e de convivencia durante unha decada.
Insatisfeitos- crónica e irremediavelmente insatisfeitos- e sempre ansiosos por novos voos, avanzamos para a creación dun premio literario.
Ese espacio acolle a tradición que o torna parte integrante, xa hoxe, do noso patrimonio cultural común. Cando se asume unha tradición, ela própia é configurada polo modo como é asumida.
Por aí pasa a história.
Quen poderá imaxinar os novos horizontes de intervención deste voo iniciado na decada dos 80; nas páxinas de unha aventura sen fin? Parece ser inegável un interés crescente, diversificado e complexo, pola construción de unha identidade nacional, que muitas veces se acepta internamente diversa. É que , de feito, a cultura, apesar das aparencias, non é un suplemento vitamínico de "espiritualidades". Non é un pimenteiro intelectual da aridez tabeliónica das retóricas executivas, non é aforro contra a inflación, en tempos de incerteza na bolsa, nen un simple ramo industrial a "normalizar" segundo o modelo de fabricación de tornillos.
A cultura comenza por ser- na totalidade contraditória das suas manifestacións creativas individualizadas- expresión e consciencia do noso vivir colectivo.
A fidelidade á cultura é fundamentalmente unha fidelidade o vivir, á historia que escrevemos e transformamos.
Potencia seu atractivo que figuras de claro renombre a nivel nacional e internacional, participen deste marco en perfecta armonía coa nosa cultura.
Pouco a pouco van formando parte dese espiritu diferentes nomes..........
Boys of the Lough, Xosé Antonio Moreno ,Chieftains, X.Ramon Pena, Matto Congrio, Manuel Lourenzo, Carlos Núñez, Anxo Angueira, Berrogüetto, Ramon C. Ogando, Capercaille, Antón Ribeiro Coello, Ardentia, Xavier Queipo, Uxia, Cid Cabido, Budiño, Ne Ladeiras, Gonzalo Navaza, Gaiteiros de Lisboa, Carlos Casares, Fausto, F.Fernández del Riego, Patrick Street, X.Alonso Montero, Kepa Junkera, Xavier R. Baixeras, Rumbadeira, Xavier Alcala, Xerfa, Roman Raña, Estro Montaña, Damián Villalaín, M. Forcadela, Fran Alonso, Salvador Rodríguez, Carlos Oroza, X.M.Enríquez, Tapia eta Leturia, Ramón Nicolás, Fia na Roca, Dolores Vilavedra, Francisco Gil, Xosé Feixoo, Manuel Rosales, X. Maria Dobarro, Camiño Noia, Camilo Gonsar, D.X. Cabana, X.Manuel Martínez Oca,Ivan Drever & Duncan Chisholn, Gregorio López Soriano, Carlos Bernardez,Aly Bain, F. Martinez Bouzas, familia O´Keeffe, un longo etc.
A cultura non se fabrica, faise.
Por: Carlos Vila



Nova Galega de Danza
A compañía NOVA GALEGA DE DANZA, é o resultado dun proceso que comezou en 1998 cando os bailaríns Vicente Colomer e Jaime P. Díaz acadan a súa madurez artística e profesional, e deciden aunar esforzos para satisfacer as súas inquedanzas na procura de novas formas de expresión. Os puntos de partida eran distintos, pero o obxectivo era común: a fusión da tradición folclórica galega coa danza contemporánea.
O equipo creativo complétase meses despois coa incorporación de Xosé Lois Romero, recoñecido compositor e intérprete formado na música galega de raíz, quen acepta o reto de crear un estilo musical acorde coas pretensións coreográficas.
O 5 de abril de 2002 debutan, baixo a denominación de Compañía Trintaetrés, no I Maratón de Danza de Madrid, celebrado no Teatro de Madrid, onde son premiados co 4ª posto entre máis de 70 compañías.
O 28 de xuño, son seleccionados para o XI Certamen Nacional de Danza Española y Flamenco, resultando finalistas.
O 12 de setembro de 2002 son convidados a participar na gala do X Aniversario del Teatro de Madrid, da man de José Manuel Garrido, director do Teatro de Madrid.
Entón a compañía pasa a denominarse NOVA GALEGA DE DANZA.
En abril de 2003 son seleccionados para o I Certame de Creación Coreográfica de Galicia acadando o 2º premio.
A flamante compañía está formada por tres bailaríns e tres bailarinas, e seis músicos en directo: acordeón, gaita e saxo, guitarra, violino, percusión e a imprescindible voz.
O seu primeiro espectáculo "Alento" estréase o 8 de maio de 2003 no mesmo teatro que os viu nacer, o Teatro de Madrid.
NOVA GALEGA DE DANZA - Engado
Pandeireta vs. batería
Nova Galega de Danza en el Son Galiza 1/2
Nova Galega de Danza en el Songaliza 2 / 2
Alento
O equipo creativo complétase meses despois coa incorporación de Xosé Lois Romero, recoñecido compositor e intérprete formado na música galega de raíz, quen acepta o reto de crear un estilo musical acorde coas pretensións coreográficas.
O 5 de abril de 2002 debutan, baixo a denominación de Compañía Trintaetrés, no I Maratón de Danza de Madrid, celebrado no Teatro de Madrid, onde son premiados co 4ª posto entre máis de 70 compañías.
O 28 de xuño, son seleccionados para o XI Certamen Nacional de Danza Española y Flamenco, resultando finalistas.
O 12 de setembro de 2002 son convidados a participar na gala do X Aniversario del Teatro de Madrid, da man de José Manuel Garrido, director do Teatro de Madrid.
Entón a compañía pasa a denominarse NOVA GALEGA DE DANZA.
En abril de 2003 son seleccionados para o I Certame de Creación Coreográfica de Galicia acadando o 2º premio.
A flamante compañía está formada por tres bailaríns e tres bailarinas, e seis músicos en directo: acordeón, gaita e saxo, guitarra, violino, percusión e a imprescindible voz.
O seu primeiro espectáculo "Alento" estréase o 8 de maio de 2003 no mesmo teatro que os viu nacer, o Teatro de Madrid.
NOVA GALEGA DE DANZA - Engado
Pandeireta vs. batería
Nova Galega de Danza en el Son Galiza 1/2
Nova Galega de Danza en el Songaliza 2 / 2
Alento
GS21
"GS21 naceu como compañía de baile e música en abril de 2005 por iniciativa dun grupo de bailadores e músicos pertencentes, na súa maioría, aos grupos de baile tradicional. Este grupo entende que o baile tradicional galego, lonxe de ser algo do pasado é atemporal; é pasado, é presente, e é futuro. GS21 emprega os infinitos recursos, tanto musicais como dancísticos, propios da tradición galega, dándolles unha nova lectura, un novo punto de vista dende onde se busca provocar unha sensación no espectador, sen deixaren de ser respectuosos cos recursos, tanto na música coma no baile galego como arte, como creación en si mesmo. Divertir, divertirse; emocionar...
GS21 Isolma
GS21- Tango de Mallou
Trailer GS21 -Isolma- 2
Trailer fotográfico GS21
GS21 Isolma
GS21- Tango de Mallou
Trailer GS21 -Isolma- 2
Trailer fotográfico GS21
sábado, 5 de abril de 2008
Recordando Música: Pancho Álvarez -Nas Cordas

Jamás se me olvidará este disco.
Pancho qué bueno eres.
Francisco "Pancho" Álvarez empezó tocando con el grupo Na Lúa a principios de los 80, grupo en el que estuvo durante uns quince años y en el que participó en seis grabaciones (en el disco "os tempos son chegados", aparece pero como artista invitado). Esto no le impide en los años noventa tocar en otro grupo en mismo tiempo, Matto Congrio. Tras la desaparición de este ultimo grupo Pancho Álvarez se marcha a tocar con Carlos Nuñez. En 1998 publica su primer disco en solitario, "Florencio, o cego dos vilares", homenage al Señor Florencio y a los cantares de ciegos. En el año 2001 sale al mercado su segunda grabación, "Nas Cordas"
El título es bien claro. En las cuerdas del violín, el bouzouki, la mandolina, la guitarras acústica y eléctrica, el bajo y el banjo que Pancho Álvarez toca a lo largo de las veinte canciones de su segunda entrega discográfica que sigue algunos pasos de su primer trabajo en solitario, Florencio, o cego dos Vilares.
Si éste estaba íntegramente dedicado al repertorio del último violinista ciego que vivió en A Fonsagrada (Lugo), en esta segunda grabación el protagonismo absoluto lo tienen los sonidos de las cuerdas y el modo de utilizarlas en cada una de las composiciones que este instrumentista y cantante gallego ha arreglado y producido.
La variedad y la madurez son las características más notables de este trabajo grabado entre el invierno de 2000 y la primavera de 2001 en Tui (Pontevedra). Pancho ha bebido nuevamente en las fuentes que Florencio dejó abiertas rescatando algunas canciones como Vinde parrafear, Muiñeiras do mar o Vals Florencio, continuando así el homenaje a este músico popular y único dentro del folklore ibérico.
De Faustino Santalices, figura ineludible en la cultura musical tradicional de Galicia, ha tomado prestado un alalá que se ha insertado en una deliciosa Suite integrada por un vals (obra del hermano de Pancho, Juan Álvarez) una muiñeira, una alborada y una pandeirada, ritmos más que identificados con el folklore gallego, pues conforman su propia identidad.
Pero no solamente la tradición tiene sitio en Nas Cordas. Pancho Álvarez es autor de la mayoría de las composiciones, entre ellas la que da título al disco y de otras como Chula do Miño, Polka en Re, O Seixal, o la dedicada a su hijo de ocho meses, Andrés, compuesta por un alalá y una muiñeira, que da cuenta de un acontecimiento lleno de alegría que ha inspirado, sin duda, el espíritu de este trabajo. Por ser uno de los preferidos del intérprete y compositor, G. F. Haendel ha sido arreglado para dar a uno de sus minuettos aires más populares.
Inclasificable, por el humor y la anécdota, es O canciño do 127, con letra inspirada en un objeto decorativo automovilístico que todo el mundo identificará, escrita por Alfonso Pato y musicada originalmente por Pancho Álvarez.
Y es que Pancho, en esto de las letras, tiene debilidad por aquellas que contengan siempre algo de sarcasamo y doble sentido, como el oyente sabrá apreciar. Quizás al escuchar este disco, la referencia al country americano o incluso a la música de Bach sea obligada, pero lo que sin duda no falta es personalidad: la de Pancho Álvarez, una presencia que acentúa cada una de las notas de estas cuerdas.
En todas estas tareas, Pancho Álvarez no ha estado solo. En esta ocasión ha tenido como invitado al gaitero de gaiteros, Carlos Nuñez, a quien Pancho suele acompañar en giras internacionales y que aquí interviene tocando la flauta en uno de los cortes. Xurxo Nuñez, hermano de Carlos, se encargó de las percusiones; los hermanos Castro, Vicente, Félix y Cástor, de la concertina y la flauta respectivamente; Fernando Fraga del acordeón, Álvaro Iglesias del contrabajo y Miguel Seoane de la guitarra. - Xoan Luaces Fandiño
Pancho Álvarez con carlos Núñez
viernes, 4 de abril de 2008
Gaitas & Techno

Anxo Lorenzo nace en Moaña en 1974. Comienza a tocar la flauta con tan solo cinco años y la gaita a los seis. Con ocho años comienza sus estudios en el Conservatorio Superior de Música de Vigo donde recibe clases de solfeo, armonía, piano, y, flauta barroca y gaita con Carlos Núñez, obteniendo las más altas calificaciones.
Asiste a cursos de gaita con Antón Corral, Moxenas, Patrick Molard o Fred Mórrison.
Durante cinco años asiste al Taller de Instrumentos Populares Gallegos de la Universidad Popular de Vigo, bajo la dirección de Antón Corral.
Desde los doce años colabora con los grupos de música tradicional mas importantes de Galicia como Xarabal, Duos Pontes, Semente Nova o Lembranzas Galegas, con los que realiza desde trabajos de investigación y recogida de música tradicional a grabaciones, conciertos y giras por España, Francia, EE.UU., Inglaterra, o Irlanda.
Como solista y compositor ha subido a los escenarios de los mas importantes festivales del mundo celta como Lorient, Ortigueira, o el William Kennedy International Festival Piping, y a realizado giras por distintos países europeos y americanos.
Ha recibido los mas preciados galardones del mundo de la gaita como el premio Macallan del Festival Interceltico de Lorient.
Además de su vertiente tradicional, artistas de los mas variados estilos han solicitado su colaboración en grabaciones, como Mónica Molina, Skape, Chambao, Poncho Ka, Los Feliz, etc; o giras, con Amistades Peligrosas, Kathryn Tickell o Rory Campbell, logrando una fusión natural de la gaita gallega con el pop, el rock o la música electrónica
Ha creado junto con Pedro González el grupo Spiritu 986, cuyo primer disco salió al mercado en 2001 consiguiendo la unánime alabanza de la crítica por la perfecta fusión entre tradición y modernidad, uniendo el sonido de la gaita mas ancestral con la mas vanguardista producción musical a través de la mas moderna tecnología.
En la actualidad compagina su grupo Spiritu 986, con conciertos como solista y cursos que imparte por toda la geografía española
"La sombra del lobo"
Spiritu 986 debutó en 2001 con un trabajo homónimo en el que tradición y vanguardia van de la mano. Gaitas y sintetizadores, electrónica y samplers para este nuevo milenio. "Siempre tuvimos claro lo que queríamos hacer y lo hemos hecho con cuidado, con cariño", nos explican tres gallegos afincados en Barcelona, Anxo, Pedro y Carlos, un trío que se divide en dos a la hora de firmar este trabajo. Por un lado, Anxo se encarga de los sonidos tradicionales de gaitas y flautas; por otro, Pedro y Carlos experimentan con bases rítmicas y formas digitales. "La fusión nos viene de la tierra, de lo que hemos mamado. Hemos investigado hasta encontrar un sonido nuevo, propio", dicen los mismos que rechazan apuntarse a ningún carro, aprovechar esta especie de moda que es actualizar la gaita, lo celta. "Nuestro proyecto tiene ya cinco años", explican los componentes de Spiritu 986, quienes reconocen algo de riesgo en lo novedoso del producto. En este disco han intervenido once productores distintos e incluye cuatro remezclas, lo que enriquece su trabajo, junto a la pista multimedia que incluye el compacto, como mandan los tiempos. El proceso ha sido largo y las ideas estaban claras desde el principio: "Hemos trabajado mucho en casa; hemos entrado y salido del estudio, sin prisas, con mucho tiempo, en un ambiente relajado", recuerda Anxo. Su proceso creativo tiene una finalidad: transmitir, a través de su propio lenguaje, sentimientos y sensaciones. Un trabajo digerible para todos los públicos.
Firmaron con la multinacional discográfica Ariola.
Participando en el conocido programa de "Musica Sí"
Gala de la TVG del 25 de Julio
Durante un tiempo hemos disfrutado de algunas apariciones de Anxo Lorenzo en los escenarios acompañado por Xose Liz y derrochando calidad al lado de músicos y bandas que gozan de prestigio internacional como es el caso Lúnasa o de Michael McGoldrick, John Joe Kelly... del grupo británico "Flook"
Lunasa & Anxo Lorenzo
John Joe Kelly, McGoldrick, Anxo Lorenzo & Xosé Liz de Cea
En la actualidad Anxo Lorenzo a formado su propia banda en la que destacan nombres como los de Xosé Liz, Begoña Riobó, Roberto Míguez "Milla" y Álvaro Iglsias.
Anxo en Secadura
FESTIVAL DE MÚSICA GALLEGA TOXOS E XESTAS - 27 DE OCTUBRE
FESTIVAL DE MÚSICA GALLEGA TOXOS E XESTAS - 27 DE OCTUBRE
sábado, 8 de marzo de 2008
LIZGAIRO

En entradas anteriores hemos hablado sobre Antón Corral, Xarabal y el Grupo Didáctico.
A partir de ahora hablaremos sobre los músicos que ha proporcionado esta cantera.
LIZGAIRO

Pincha AQUÍ para ver este fantástico video documental que repasa la vida de estos músicos y la EVOLUCIÓN DE LA MÚSICA FOLK en la ciudad de VIGO.
*Si no funciona pincha aquí y selecciona el programa con fecha 26/02/2008
La tradición instrumental recreada
Lizgairo representa una manera original y creativa de enfrentar la recreación contemporánea de la música instrumental de tradición oral desde una perspectiva acústica que emplea recursos armónicos y melódicos no usuales en este género.
La tímbrica del trío viene caracterizada por el uso de instrumentos que se complementan y se distinguen por el peculiar modo de adaptarlos a los ritmos de la música tradicional. Su calidad profesional se ve refrendada en el prestigio que aporta cada uno de los miembros, nombres de larga trayectoria en
el mundo del folk:
- Anxo Pintos
- Xosé Liz
- Rodrigo Romaní
BANDA DE GAITAS XARABAL
Así se define XARABAL
Bajo la dirección de Antón Corral, nace en septiembre de 1984 como una actividad más del "Obradoiro Escola de Instrumentos Musicais Populares Galegos" de la Universidad Popular de Vigo, con la intención, no sólo de potenciar y expandir la música popular gallega, sino de realizar un trabajo serio sobre la técnica de gaita y percusión, procurando forjar futuros profesionales que conozcan y dominen el instrumento. En el año 2001 la banda se desliga de la Universidad Popular, pasando a ser parte de la Asociación Cultural Xarabal.
Xarabal & grupo didáctico. A Barroca
La sección de Percusión intenta llevar a cabo un comprometido trabajo de estudio y análisis de los distintos ritmos e instrumentos.
La reciente creación de Bandas de Gaitas en nuestro país, nos obliga a renovar la percusión, que sin huír de los ritmos tradicionales, y basándose en ellos, cree formas musicales que satisfagan las necesidades, incluso sonoras, de este tipo de agrupaciones.
Anxo Pintos & Carlos Núñez. Ledicias de VilaOrtegán.
En base a esta idea, se utilizan instrumentos de percusión diferentes a los que estábamos acostumbrados a escuchar en los grupos de música popular.
La banda de Gaitas Xarabal pretende ser portadora de un mensaje de integración con todos aquellos que en distintas facetas se marquen como objetivo común el de conseguir mayores niveles de calidad y perfección en el empleo de la gaita. Un claro exponente de esta idea es la inclusión de instrumentos tan ajenos como el sintetizador, congas, bongos, timbal, etc; empleándolos siempre sobre una línea tradicional.
Xarabal. Suite de Muiñeiras
Xarabal en Luar. Andró
Las gaitas con las que tocan los gaiteiros fueron construídas por los alumnos del "Obradoiro", y están afinadas en SI, alternando en ocasiones con RE, MI, y SOL.
Actualmente la banda toca con puteiros afinados en Sib.
La justificación de este cambio se debe a la comodidad que ofrece esta afinación que posee menos alteraciones que la anterior.
Si (5 #)
Sib (2 b)
Marcha do Breixo
La elección del nombre se dio por el significado de la propia palabra: "Agrupación de peces ante un peligro", y que en su momento se identificaba con la difícil realidad que estaba viviendo la música popular en nuestro país, y la necesidad de hacer un frente común para solucionar el problema.
Cascarexa
La tradición no consiste solamente de vivir del pasado, sino de reconstruirla en el presente para que permanezca en el futuro. El folklore se hace día a día y lo difícil es dar con las formulas justas que garanticen su aceptación e introducción en la cultura popular.
Bajo la dirección de Antón Corral, nace en septiembre de 1984 como una actividad más del "Obradoiro Escola de Instrumentos Musicais Populares Galegos" de la Universidad Popular de Vigo, con la intención, no sólo de potenciar y expandir la música popular gallega, sino de realizar un trabajo serio sobre la técnica de gaita y percusión, procurando forjar futuros profesionales que conozcan y dominen el instrumento. En el año 2001 la banda se desliga de la Universidad Popular, pasando a ser parte de la Asociación Cultural Xarabal.
Xarabal & grupo didáctico. A Barroca
La sección de Percusión intenta llevar a cabo un comprometido trabajo de estudio y análisis de los distintos ritmos e instrumentos.
La reciente creación de Bandas de Gaitas en nuestro país, nos obliga a renovar la percusión, que sin huír de los ritmos tradicionales, y basándose en ellos, cree formas musicales que satisfagan las necesidades, incluso sonoras, de este tipo de agrupaciones.
Anxo Pintos & Carlos Núñez. Ledicias de VilaOrtegán.
En base a esta idea, se utilizan instrumentos de percusión diferentes a los que estábamos acostumbrados a escuchar en los grupos de música popular.
La banda de Gaitas Xarabal pretende ser portadora de un mensaje de integración con todos aquellos que en distintas facetas se marquen como objetivo común el de conseguir mayores niveles de calidad y perfección en el empleo de la gaita. Un claro exponente de esta idea es la inclusión de instrumentos tan ajenos como el sintetizador, congas, bongos, timbal, etc; empleándolos siempre sobre una línea tradicional.
Xarabal. Suite de Muiñeiras
Xarabal en Luar. Andró
Las gaitas con las que tocan los gaiteiros fueron construídas por los alumnos del "Obradoiro", y están afinadas en SI, alternando en ocasiones con RE, MI, y SOL.
Actualmente la banda toca con puteiros afinados en Sib.
La justificación de este cambio se debe a la comodidad que ofrece esta afinación que posee menos alteraciones que la anterior.
Si (5 #)
Sib (2 b)
Marcha do Breixo
La elección del nombre se dio por el significado de la propia palabra: "Agrupación de peces ante un peligro", y que en su momento se identificaba con la difícil realidad que estaba viviendo la música popular en nuestro país, y la necesidad de hacer un frente común para solucionar el problema.
Cascarexa
La tradición no consiste solamente de vivir del pasado, sino de reconstruirla en el presente para que permanezca en el futuro. El folklore se hace día a día y lo difícil es dar con las formulas justas que garanticen su aceptación e introducción en la cultura popular.
sábado, 1 de marzo de 2008
FOLK GALEGO 1: "ENTRE TRASTES"

ENTRE TRASTES es un trío ya curtido en el mundo de la música tradicional.
Acaban de quedar Finalistas de los "Premios Opinión del 2007"
Pero presentemos a estos músicos
Entre Trastes-Manueliño/Chancelas
ÁLVARO IGLESIAS
Contrabajo.
Entre sus maestros figuran el maestro lituano Iminas Kucinscas, Cris Gándara, Camilo Freire y Carlos Méndez (profesor en la Escuela de Altos Estudios Musicales de Galicia y miembro de la Real Filarmonía de Galicia).
Ha formado parte de varios grupos musicales, siempre en el ámbito de la música folk, entre los que destacan Tres (1993-1996), formado por antiguos componentes de Matto Congrio, el gaitero Carlos Núñez (1997-1998), colaborando en varios conciertos nacionales e internacionales durante la presentación de su primer disco “A irmandade das estrelas”, ó Pancho Alvarez, con quién realiza varios trabajos discográficos y colabora estrechamente en la actualidad.
Actualmente compagina el formar parte de la banda de Aran con ser un freelance en grabaciones de estudio o colaboraciones en directo con distintas bandas del panorama nacional.
XOSE LIZ
Bouzuki
Comeza a sua andaina musical ós 18 anos tocando a flauta traveseira e a Requinta, ademais da gaita galega cos mestres Enrique Otero, Nazario González “Moxenas” e Antón Corral.
É multi-instrumentista e toca a Requinta Galega, Flauta Traveseira, Flauta Irlandesa, Tin e Low Whistle, Gaita Galega,Bouzouki e Guitarra Acústica. Dende o ano 2003 é mestre de Requinta Galega no Conservatorio Tradicional da “Escola de Artes e Oficios de Vigo”. Fundóu os grupos Salterium, Beladona e ARAN. Actualmente participa e colabora cós grupos: Beladona, Alfolíes, Ardentía, Pancho Álvarez Grupo, e ARAN, ademais de ter tocado con musicos e grupos coma Faltriqueira ,UXIA SENLLE (coas presentacions do album “Danza das Areas”) ou RODRIGO ROMANÍ (co espectáculo audiovisual adicado a Avilés de Taramancos). Participóu na grabación de máis de 20 álbumes, onde destacan os siguientes títulos: “Santiago Mar de Pedra” ( Suso Vahamonde 1997), “Tolemia” ( Cristina Pato 1999), “Bicos de Sol” (Beladona 1999), “Susana Seivane” (Susana Seivane 1999), “Danza das Areas” (Uxía 2000), “Spíritu 986” (Spíritu 986 2001), “Sueñas con la Luna” (Blanco 2001), Brañas Folk (2004) e Galéire (ARAN 2004). Entre os séus últimos proxectos, destacan: gravación da Banda Sonora Orixinal do filme “O Lapis do Carpinteiro” dirixida por Antón Reixa e con Antón Seoane na composición musical. Gravación da Banda Sonora Orixinal do filme “Días de Voda” de Juan Pinzás.
DANIEL VILAR CARMONA
Guitarra acústica
Compaxinóu a súa formación autodidacta na música Folk cos estudios impartidos polos mestres Uxío Mallo e Tony D´Arco.
Foi membro fundador dos grupos Salterium (ata a súa desaparición), Beladona (ata o ano 2000), cos que grabóu os CD´s “ahí queda iso” e “Bicos de sol” respectivamente, Loup-Garou, Opentunning e Tres Trastes Trío (grupos cos que se adicou a tocar en pequenos locais e festivais).
Colaboróu na elaboración das músicas coa Aula de teatro da Universidade de Pontevedra, en grabacións con Suso Vaamonde e nos directos de Urbano Cabrera .
VIDEO MUY MUY ANTIGUO ;) DE "SALTERIUM" - Casablanca
Suscribirse a:
Entradas (Atom)