jueves, 17 de abril de 2008

BANDAS MITICAS 10: SHOOGLENIFTY


Nados das cinzas do lexendário combo de psycho-bluegrass afincado en Edinburgo “Swamp Trash”, así como dos máis recentes e sorprendentes talentos “Mouth Music” e “Capercaille”, Shooglenifty fusiona as febrís enerxias da renovada música tradicional escocesa cunha aberta atitude nada na trastenda de tabernas e clubs que dá como consecuéncia un impactante novo son para a danza dos 90. Unha formación na que mandolina, banjo, guitarra, baixo e percusión dan vida a unha excitante e marchosa, “hipnofolkadelica” mistura de material tradicional e próprio. O grupo ven experimentando unha fulgurante carréira de éxitos tanto en Escócia como en Europa dende a sua creación logo dunha série de “jam sessions” en tabernas durante os primeiros meses do ano 1993.



A frescura e a experimentación daqueles primeiros encontros continua hoxe nos seus complexos, chamativos e inventivos arranxos. Inxeniosos temas nos que os ritmos salvaxes enlazan con doces melodias e divertidas e improvisadas variacións que se intercambian en cada tema con pedais de distorsión e cun temerário sentido da aventura musical que conduce descaradamente as melodias da música folk donde nunca antes estiveran.



Os espectáculos ao vivo dos Shoogles son o auténtico escaparate desta banda ; un direito enérxico e contundente no que os seus compoñentes, froito dunha dilatada experiéncia e dunha innata vocación, percorren o repertório da música tradicional escocesa e o próprio imprimindo-lle a enerxia e o carácter único e peculiar dun novidoso estilo, desenfadado e criativo, que trascende as frontéiras e os xéneros e que, Shooglenifty, está a popularizar polo mundo, cobrando vida cada vez que os seus membros suben enriba dun cenário.

Shooglenifty é niste momento a banda escocesa que mellor acollida está a ter entre o público mais xoven, compartindo éxito e popularidade cos xa consagrados Capercaille, formación da que algún dos membros de Shooglenifty fora integrante como é o caso do percusionista James Mckintosh que ainda segue a colaborar nos seus discos. Con Capercaille, protagonizóu Shooglenifty unha das suas máis exitosas xiras por Escocia acompañando á famosa banda polos cenários mais importantes do país.



Shooglenifty ten realizado xa varias xiras por Galiza e realizado exitosos concertos no noso país como foi o caso da sua participación na VII edición do Festival Folk “Cidade Vella” de Santiago de Compostela onde acadou un notavel éxito de crítica e público e no que foi un dos grupos revelación desta VII edición do festival.

Despois de innumeráveis xiras por Europa, Australia, Asia e América nas que a banda escocesa deu a coñecer o seu priméiro e gran éxito discográfico “Venus in Tweeds”, Shooglenifty apresentou o seu segundo traballo : “A whisky kiss”, un disco que continuou a traxectória emprendida polo grupo no primeiro traballo ; oito pezas de frenético e endiañado ritmo nas que tamén teñen lugar melodías mornais sen esquecer un obxetivo prioritário para os Shoogle: “hypnofolkadelia”, danzar e disfrutar ao son da renovada música folk escocesa contemporánea.



Chegaríalle o turno despois ó terceiro traballo gravado ao vivo e que foi editado pola prestixiosa editorial Realworld da que é fundador e principal impulsor o músico Peter Gabriel.

OTRO.

Desde su primera encarnación, allá por 1994, el sexteto escocés Shooglenifty ha destacado en la escena celta por su espíritu transgresor y la contundencia demoledora de sus directos. Ahora, con un par de novedades en la formación, los Shoogles prosiguen su camino con álbums menos electrónicos que sus antecesores, pero repletos de sagacidades.

Shooglenifty se erigió en superbanda céltica desde su mismo debú, Venus in tweeds, en el que ya participaban maestros de la escena escocesa como el violinista Angus R. Grant y el batería y percusionista James MacKintosh. La polémica llegó con su tercera entrega, Solar shears (2000), una propuesta ultraelectrónica que generó encendidos debates entre sus seguidores de todo el mundo. "Es cierto, con ese álbum no dejamos lugar para el término medio", reflexiona Crosbie. "O lo adoras o lo aborreces. Pero en el grupo tenemos ahora la sensación de que se nos fue un poco la mano...".



Por ello,en el siguiente álbum "The arms dealer's daughter" redujeron los elementos sampleados de forma significativa, aunque no renunciaron a los arreglos intrincados que tanto le gustan al grupo, a los ritmos irregulares o a la singular presencia de metales en el tema "The nordal rumba". "Es un disco extraño, como de costumbre", bromea uno de los nuevos integrantes de la banda, el bajista Quee MacArthur. Y añade: "Por fortuna, ahora contamos con nuestro propio estudio de grabación en el apartamento que James MacKintosh tiene en Glasgow y eso ha facilitado mucho las cosas. The arms... se ha madurado sin prisas y sus méritos o deslices son de nuestra entera responsabilidad. En cambio, Solar shears se había registrado en un local diminuto que terminó convirtiendo aquel trabajo en una experiencia claustrofóbica".

El extraño título (La hija del traficante de armas), proviene de una mujer a la que Angus Grant conoció en una taberna de Asturias. "Cuando empezó a darme detalles sobre el oficio de su padre, yo no podía dar crédito", rememora. En su honor, el tema central del álbum presenta un agradable aroma astur. "Ya en nuestro primer disco", recuerda Grant, "incluíamos una pieza titulada "Two fifty to Vigo". La España celta siempre ha sido una fuente de inspiración y nos ha permitido conocer a gente fantástica. Berrogüetto, Llan de Cubel o el gaitero Xosé Manuel Budiño figuran en nuestra lista de debilidades personales".

250 to Vigo


El segundo nuevo fichaje de la banda, el jovencísimo Luke Plumb, ha aportado un aire refinado con sus banjos y mandolinas. Entre unas cosas y otras, los Shoogles del siglo XXI se saben al tiempo más acústicos y sofisticados que antaño. "Sobre todo", recapitula Malcolm Crosbie, "hemos aprendido que nuestra música no tiene que ser necesariamente rápida para resultar bailable. El secreto está en no obsesionarse con la velocidad, sino con el ritmo".

No hay comentarios: